گل مر يم

سخن  عشق تو بي آن که برآيد به زبانم رنگ رخساره خبر مي دهد از حال نهانم گاه گويم که بنالم ز پريشاني حالم بازگويم که عيانست چه حاجت به بيانم هيچم از دنيي و عقبي نبرد گوشه خاطر که به ديدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم گر چنانست که روي من مسکين گدا را به در غير ببيني ز در خويش برانم من در انديشه آنم که روان بر تو فشانم نه در انديشه که خود را ز کمندت برهانم گر تو شيرين زماني نظري نيز به من گل مر يم...